Σε αυτήν τη γοητευτική τοπογραφία, ο ορίζοντας εκτείνεται σαν καμβάς ζωγράφου, γεμάτος από τους ζωντανούς χρωματισμούς της αυγής. Οι ήπιες, ζεστές αποχρώσεις του πορτοκαλιού και του ροζ συγχωνεύονται χωρίς δυσκολία με τα κρύα μπλε του πρωινού ουρανού. Είναι σαν ο ήλιος να ξυπνά αργά τον κόσμο, ρίχνοντας απαλό φως σε όλα. Πίσω από αυτόν τον ξυπνημένο ουρανό, οι μακρινές βουνοκορφές στέκονται, οι σιλουέτες τους είναι ελαφρά αποδεκτές από την αγκαλιά του πρωινού φωτός, προτείνουν μια ηρεμία που τυλίγει τον θεατή. Δέντρα διασκορπίζουν το προσκήνιο, οι σκούρες μορφές τους αντιπαραβάλλονται με το εθέρεο φως, αυξάνοντας το αίσθημα βάθους και έκτασης.

Καθώς βυθίζομαι σε αυτήν την σκηνή, δεν μπορώ να μην αναστενάζω με τον φρέσκο πρωινό αέρα, αισθανόμενος τις απαλές ψιθυρίσματα των φύλλων και τη ζεστασιά μιας νέας ημέρας. Υπάρχει μια συγκεκριμένη νοσταλγία που άνθιση μέσα μου, να θυμάμαι ήσυχες πρωινές ώρες που πέρασα στην αγκαλιά της φύσης, όπου ο κόσμος φαίνεται ανέγγιχτος και καθαρός. Αυτό το έργο τέχνης δεν καταγράφει μόνο μια στιγμή, αλλά προκαλεί μια βαθύτερη αίσθηση, μια αίσθηση ειρήνης και ευλάβειας απέναντι στη μέρα που έρχεται. Η τέχνη που αποκαλύπτεται εδώ μιλάει πολλά για την ικανότητα του Κοολ να μεταφράσει την ομορφιά της φύσης σε μια γλώσσα που αγγίζει και την καρδιά και το μυαλό.