Αυτό το έργο τέχνης αποτυπώνει ένα ήσυχο μονοπάτι οδηγώντας στον ωκεανό, αγκαλιασμένο από πλούσια βλάστηση και από τις δύο πλευρές. Η σκηνή ζωντανεύει με κίνηση—δύο φιγούρες περπατούν προς τον θεατή, ενώ ένα ζευγάρι ελαφρώς μπροστά εξερευνά το τοπίο, οι μορφές τους συγχωνεύονται με την περιβάλλουσα ατμόσφαιρα. Η τεχνική του πινέλου είναι μαλακή και χαλαρή, χαρακτηριστικό του ιμπρεσιονιστικού στυλ, επιτρέποντας στο σκόρπιο φως να παίζει πάνω στην επιφάνεια και του μονοπατιού και της φυλλωσιάς, προσδίδοντας ζωντάνια αλλά και ηρεμία. Η γραμμή του ορίζοντα, όπου το νερό συναντά τον ουρανό, προκαλεί την αίσθηση της βάθους και των αξεπέραστων δυνατοτήτων.

Η παλέτα χρωμάτων κυριαρχείται από ήπιους μπλε και πράσινους τόνους, αναμεμειγμένους με ζεστές τονικές απόχρωσης της γης του μονοπατιού. Η επιλογή του καλλιτέχνη να τονίσει αυτά τα ψυχρότερα χρώματα ενισχύει τη φρέσκια και αεράτη ποιότητα της σκηνής, προσκαλώντας τον θεατή να δει την αλμυρή ατμόσφαιρα του ωκεανού. Αυτό το έργο δεν επιδεικνύει μόνο την φυσική ομορφιά του εξωτερικού χώρου, αλλά ηχεί με συναισθηματική βάθος—μια επιθυμία για διαφυγή στην φύση, μια πολύτιμη στιγμή που μοιράζεται μεταξύ συντρόφων. Είναι η επιτομή της γοητείας του 19ου αιώνα με το φως, την ατμόσφαιρα και την καθημερινή εμπειρία, προσκαλώντας τους θεατές σε ένα μέρος όπου μπορούν να νιώσουν ειρήνη και φιλία.