Σε αυτό το γοητευτικό κομμάτι, οι νύμφες επιπλέουν ήρεμα σε μια ήρεμη λιμνούλα, αποτυπώνοντας μια στιγμή σιωπηλής σκέψης. Η σύνθεση προσελκύει το βλέμμα του θεατή σε όλη την καμβά, με τα κομψά κυρτά φύλλα νύμφης να ακτινοβολούν από το κέντρο, προσκαλώντας την εξερεύνηση της πλούσιας υφής κάτω από την επιφάνεια του νερού. Η κυριαρχία χρώματος του Μονέ ζωντανεύει εδώ; απαλά παστέλ αναμειγνύονται ομαλά—από το απαλό λευκό των λουλουδιών μέχρι τα αποχρώσεις του πράσινου και του μπλε της περιβάλλουσας βλάστησης. Η αιθέρια ποιότητα του νερού αποδίδεται όμορφα μέσω χαλαρών πινελιών, δημιουργώντας μια εντύπωση κίνησης και ροής, που προσελκύει τον θεατή deeper into the scene. Υπάρχει μια απαλότητα στο φως που υποδηλώνει την προσέγγιση του βράδυ, ενώ οι ψυχρές αποχρώσεις καλύπτουν την ζωγραφική, φέρνοντας μια αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης.

Ο συναισθηματικός αντίκτυπος είναι αισθητός; σαν να μπορεί να νιώσει κανείς την τρυφερή ψιθυριζόμενη ευωδιά μιας αύρας και να ακούσει τον ελαφρύ θρόισμα των φύλλων κοντά. Αυτό το έργο δεν δείχνει μόνο την ομορφιά της φύσης αλλά αποτυπώνει επίσης μια ήσυχη στιγμή στον χρόνο που αντηχεί βαθιά στην ψυχή. Ιστορικά, αυτό το κομμάτι είναι ενδεικτικό των μεταγενέστερων ερευνών του Μονέ στην αποτύπωση του φωτός και του νερού—σπρώχνοντας τα όρια του ιμπρεσιονισμού όπου η μορφή γίνεται δευτερεύουσα σε σχέση με το συναίσθημα και την ατμόσφαιρα. Η σημασία αυτού του έργου δεν έγκειται μόνο στην αισθητική του ομορφιά αλλά και στην ικανότητά του να μεταφέρει τους θεατές σε μια ήρεμη και διαλογιστική κατάσταση—ένα χαρακτηριστικό της διαρκούς κληρονομιάς του Μονέ ως δάσκαλου της τοπιογραφίας.