Bu hoş çalışmada, su nilüferleri huzur dolu bir göletin üzerinde sakin bir şekilde yüzmektedir, sessiz bir düşünce anını yakalamaktadır. Kompozisyon, izleyicinin gözünü tuvalin etrafında çekerken, zarif biçimde kıvrılan nilüfer yaprakları merkezden dışa doğru açılmakta, su yüzeyinin altındaki zengin dokuyu keşfetmeye davet etmektedir. Monet'in renk ustalığı burada kendini gösteriyor; yumuşak pastel tonlar, çiçeklerin nazik beyazından çevredeki bitki örtüsünün soluk yeşil ve mavi tonlarına kadar kusursuz bir şekilde karışıyor. Su kenarındaki bu eterik kalite, gevşek fırça darbeleriyle harika bir şekilde iletilmiştir ve hareket ve akış hissini yaratmaktadır, izleyiciyi sahnenin derinliklerine çekmektedir. Işıkta bir yumuşaklık var, akşamın yaklaşmakta olduğu hissi uyandırıyor, soğuk tonlar resmi kaplıyor, huzur ve dinginliğin hissini yaratıyor.

Duygusal etkinin hissedilmesi muazzam; hafif bir rüzgarın tatlı fısıldamasını ve yakındaki yaprakların hafif hışırtısını duyuyormuş gibi. Bu eser sadece doğanın güzelliğini göstermekle kalmaz, aynı zamanda ruhun derinliklerinde yankılanan huzurlu bir anı da kapsar. Tarihsel olarak, bu eser Monet'in ışık ve suyu betimleme konusundaki sonraki keşiflerine işaret ediyor—empresyonizmin sınırlarını zorlayarak formun duygu ve atmosferin ardından ikincil hale geldiği bir dönemi yansıtıyor. Bu eser, yalnızca estetik değerinin değil, aynı zamanda izleyicileri huzurlu ve meditasyon haline götürme yeteneğinin önemindedir; Monet'in peyzaj resminin ustası olarak kalıcı mirasının bir işaretidir.