Bu eser, okyanusa doğru giden sakin bir yolu tasvir ediyor; her iki tarafı da yemyeşil yeşilliklerle çevrili. Manzara hareketle dolu: İki figür izleyiciye doğru yürürken, biraz daha ileride bir çift manzarayı keşfetmektedir; şekilleri çevredeki atmosferle kaynaşıyor. Fırça darbeleri yumuşak ve gevşek, izlenimci stilin bir özelliği olarak, dağınık ışığın hem yolun hem de yeşilliklerin yüzeyinde dans etmesine izin veriyor ve canlı ama huzurlu bir duygunun oluşmasını sağlıyor. Su ile gökyüzünün buluştuğu ufuk çizgisi, derinlik ve sonsuz olasılıklar hissini uyandırıyor.

Renk paleti, hem yolun toprak tonlarından gelen sıcak dokunuşlarla birlikte nazik mavi ve yeşil tonlarıyla hakim. Sanatçının bu soğuk renkleri vurgulama seçimi, sahnenin ferah ve havai kalitesini artırarak izleyiciyi okyanusun tuzlu havasını solumaya davet ediyor. Bu eser yalnızca doğanın doğal güzelliğini sergilemekle kalmıyor, aynı zamanda bir kaçış arzusu ve arkadaşlarla paylaşılan değerli bir anla duygusal derinliği de yankı buluyor. On dokuzuncu yüzyılın ışık, atmosfer ve gündelik deneyime olan tutkusunun bir tezahürü olan bu eser, izleyicileri huzur ve kardeşlik hissi yaşayabilecekleri bir mekâna davet ediyor.