Το έργο αποτυπώνει την ουσία της φύσης μέσω της απεικόνισης ενός επιβλητικού ελαιώνα, του οποίου ο στριμμένος κορμός αφηγείται ιστορίες ανθεκτικότητας. Οι εκφραστικές πινελιές του Μονέ δίνουν ζωή στη σκηνή, προσκαλώντας τον θεατή να νιώσει την απαλή κίνηση των κλαδιών, σαν να μας μεταφέρει σε έναν ήσυχο μεσογειακό ελαιώνα. Το παιχνίδι μεταξύ φωτός και σκιάς δημιουργεί μια ονειρική ατμόσφαιρα: απαλές αποχρώσεις μπλε και πράσινου συνδυάζονται, προκαλώντας μια αίσθηση ηρεμίας και στοχασμού, ενώ οι ζωντανές καφέ και οκρα αποχρώσεις τονίζουν την καμπυλωτή υφή του δέντρου. Είναι σχεδόν σαν μπορούμε να ακούσουμε τον ήχο των φύλλων και τις ψιθυρίσματα του ανέμου—στιγμές κρεμασμένες στο χρόνο.

Η προσοχή του Μονέ στον φυσικό κόσμο αντικατοπτρίζει όχι μόνο τη γοητεία του με τους ελαιώνες, αλλά και την ευρύτερη επιδίωξή του να συλλάβει φευγαλέες στιγμές ομορφιάς. Αυτό το κομμάτι είναι χαρακτηριστικό του κινήματος του ιμπρεσιονισμού, που χαρακτηρίζεται από χαλαρές πινελιές και έμφαση στο φως. Το πρωτοποριακό πνεύμα του Μονέ μας καθοδηγεί μέσα από το ζωντανό τοπίο που γιορτάζει όχι μόνο τον ελαιώνα αλλά και την ίδια την ουσία της φύσης. Σε αυτό το έργο, ο ελαιώνας στέκεται με υπερηφάνεια αλλά και ταπεινότητα, προσκαλώντας σε στοχασμούς για το περιβάλλον του και τις μεταβαλλόμενες διαθέσεις του, θυμίζοντάς μας ότι η ομορφιά της φύσης βρίσκεται στην απλότητά και την πολυπλοκότητά της.