Dzieło to uchwyca istotę natury poprzez przedstawienie majestatycznego drzewa oliwnego, którego skręcony pień opowiada historie o odporności. Ekspresyjne pociągnięcia pędzla Moneta ożywiają scenę, zapraszając widza do odczucia łagodnego kołysania gałęzi, jakby przenosząc nas do spokojnego śródziemnomorskiego gaju. Gra świateł i cieni tworzy oniryczną atmosferę: miękkie niebieskie i zielone odcienie splatają się, budząc uczucie spokoju i refleksji, podczas gdy żywe brązowe i ochrowe tonacje podkreślają skręconą teksturę drzewa. To prawie tak, jakby można było usłyszeć szum liści i szept wiatru—momenty zawieszone w czasie.

Skupienie Moneta na świecie przyrody odzwierciedla nie tylko jego fascynację oliwkami, ale także jego szersze dążenie do uchwycenia ulotnych momentów piękna. Ten utwór jest emblemą ruchu impresjonistycznego, który charakteryzuje się luźnymi pociągnięciami pędzla i akcentem na świetle. Nowatorski duch Moneta prowadzi nas przez żywy krajobraz, który celebruje nie tylko drzewo oliwne, ale także samą istotę przyrody. W tym dziele drzewo oliwne stoi dumnie, ale skromnie, zapraszając do rozmyślania o swoim otoczeniu oraz zmieniających się nastrojach otoczenia, przypominając nam, że piękno natury tkwi w jej prostocie i złożoności.