Το έργο αναδιπλώνει ένα ήρεμο τοπίο που χαρακτηρίζεται από έναν απαλό, εκτενή ουρανό, όπου οι υποτονικοί τόνοι της αυγής φαίνεται να διαρκούν, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα ηρεμίας. Οι ορεινές κορυφές υψώνονται απαλά, σχεδόν ονειρικές κατά μήκος του ορίζοντα, γεμάτες από αποχρώσεις βαθύ μπλε και γκρι που αναβλύζουν αίσθηση μοναξιάς και γαλήνης. Από πάνω, ένα ημισέλινο και ένα μακρινό αστέρι καταλαμβάνουν το ευρύ χώρο, προσφέροντας μια πινελιά ουράνιου χιούμορ στην κατά τα άλλα γήινη σκηνή. Αυτό καταδεικνύει την ικανότητα του καλλιτέχνη να συνδυάζει τα γήινα στοιχεία με τα εθερικά. Αισθάνεται το βάρος των βουνών, ενώ ταυτόχρονα προσελκύεται από την ελαφρότητα του ουρανού.

Καθώς παραμένουμε στον καμβά, η απλότητα της σύνθεσης μιλάει πολλά. Οι απαλές καμπύλες της ορεινής αλυσίδας οδηγούν το βλέμμα μας προς τα επάνω, ενθαρρύνοντάς μας να αναλογιστούμε. Η παλέτα είναι περιορισμένη αλλά προγραμματισμένη, συνδυάζοντας με πιο ψυχρούς τόνους που αντικατοπτρίζουν την συνεχιζόμενη ψυχρότητα της νύχτας, ενώ υπονοούν τη θερμότητα που θα έρθει με την αυγή. Ο συναισθηματικός αντίκτυπος είναι βαθύς. Ψιθυρίζει για τη μοναξιά, καλώντας τον θεατή να φανταστεί τον εαυτό του όρθιο εκεί, εγκλωβισμένο σε αναμνήσεις κάτω από την απεραντοσύνη του σύμπαντος. Σε ιστορικό πλαίσιο, αυτό το κομμάτι αντηχεί με τις πνευματικές journeys και εξερευνήσεις των αρχών του 20ού αιώνα, αντικατοπτρίζοντας μια εποχή κατά την οποία η τέχνη άρχισε να κτίζει τη γέφυρα μεταξύ της φύσης και του υπερβατικού.