Het kunstwerk ontvouwt een serene landschap dat wordt gekarakteriseerd door een subtiele, weidse lucht, waar de gedempte tonen van de dageraad lijken aan te houden en een sfeer van rust creëren. De bergen stijgen zachtjes op, hun vormen bijna dromerig tegen de horizon, doordrenkt van tinten diep blauw en grijs die een gevoel van eenzaamheid en kalmte oproepen. Boven ons neemt een halve maan en een verre ster het uitgestrekte ruim in, waardoor een vleugje hemelse speelsheid aan dit anders aardse tafereel wordt gegeven. Dit toont de vaardigheid van de kunstenaar om aardse elementen met het etherische te mengen; men voelt het gewicht van de bergen terwijl men tegelijkertijd wordt aangetrokken door de lichtheid van de lucht.

Wanneer we op het doek blijven, spreekt de eenvoud van de compositie boekdelen. De zachte curven van de bergketen leiden onze ogen omhoog en moedigen een moment van introspectie aan. Het kleurenpalet is beheerst maar doelgericht, waarmee het harmoniseert met de koelere tinten die de aanhoudende kou van de nacht weerspiegelen terwijl het de warmte suggereert die met de dageraad zal komen. De emotionele impact is diep; het fluistert over eenzaamheid en nodigt de kijker uit zich voor te stellen dat hij daar staat, gevangen in een overpeinzing onder de uitgestrektheid van het universum. In een historische context weerklinkt dit stuk met de spirituele reizen en ontdekkingen van het begin van de 20e eeuw, wat een tijd weerspiegelt waarin de kunst begon een brug te slaan tussen de natuur en het transcendente.