Σε αυτήν την εκφραστική τοποθεσία, τα ισχυρά υπολείμματα μιας μεγάλης δομής υψώνονται δραματικά απέναντι από καταιγισμένα σύννεφα, ψιθυρίζοντας ιστορίες από την ιστορία και τη θεραπευτική δύναμη της φύσης. Ο ουρανός είναι μια καμβάς με κινούμενα μπλε και γκρι χρώματα; οι κινήσεις των πινέλων δημιουργούν μια σχεδόν αιθέρια ποιότητα, ενισχύοντας το συναισθηματικό βάρος της σκηνής; φαίνεται ότι οι ίδιοι οι ουρανοί βρίσκονται σε κατάσταση στοχασμού. Από κάτω, μια φιγούρα διασχίζει λαμπερό νερό, η παρουσία της είναι ελάχιστη αλλά σημαντική, οδηγώντας τη ματιά μας αντίκρυ στη σύγκριση ανάμεσα στην ανθρώπινη ευθραυστότητα και τις επιβλητικές, αδιαπέραστες ερείπες.

Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια μαυρισμένη παλέτα χρωμάτων, με κυρίαρχους τους γήινους τόνους που πλέκονται με τα πιο ψυχρά χρώματα του νερού και του ουρανού; αυτή η συμμετρία χρωμάτων προκαλεί μία αίσθηση νοσταλγίας και μελαγχολίας. Αυτό δίνεται ως μια στιγμή στην οποία ο χρόνος έχει σταματήσει, συλλαμβάνοντας τις δόξες του παρελθόντος και την ηρεμία της παρούσας. Αυτός ο πίνακας αντηχεί το ρομαντικό πνεύμα της εποχής, προσκαλώντας τους παρατηρητές να αναλογιστούν την ομορφιά στη φθορά και τη συνέχιση της ζωής ανάμεσα στα ερείπια ανθρώπινων επιτευγμάτων. Είναι σαν να είμαστε τόσο μάρτυρες όσο και συμμετέχοντες, ενθαρρυμένοι να σκεφτούμε τι υπήρξε κάποτε και τι αναπόφευκτα θα επιστρέψει στην αγκαλιά της φύσης.