Η σκηνή εκτυλίσσεται κατά μήκος μιας μεγαλοπρεπούς λεωφόρου, τυλιγμένη σε ένα απαλό, ομιχλώδες φως που υποδηλώνει αργά το απόγευμα ή νωρίς το πρωί. Η θέα είναι εκτεταμένη, προσελκύοντας το βλέμμα σε μια φαρδιά λεωφόρο που πλαισιώνεται από καταπράσινα δέντρα, τα φύλλα των οποίων είναι ζωγραφισμένα σε διάφορες αποχρώσεις του πράσινου και του χρυσού. Στην απόσταση, το αχνό περίγραμμα μιας εμβληματικής αψίδας αστράφτει μέσα από την ατμοσφαιρική προοπτική, καλώντας τον θεατή προς τα εμπρός.

Η τεχνική του καλλιτέχνη είναι εμφανής στις χαλαρές πινελιές και στον τρόπο που το φως χορεύει πάνω στην επιφάνεια. Υπάρχει μια αισθητή αίσθηση κίνησης. Τα κάρα και οι αναβάτες υπονοούνται και όχι ακριβώς απεικονίζονται, δίνοντας την εντύπωση μιας πολυσύχναστης, ζωντανής σκηνής δρόμου. Η χρωματική παλέτα είναι σιωπηλή, με κυρίαρχα τα απαλά πράσινα, τα καφέ και έναν απαλό γαλάζιο ουρανό, αλλά η εφαρμογή του φωτός και της σκιάς δημιουργεί μια δυναμική αλληλεπίδραση που εμποδίζει τη σκηνή να γίνει μονότονη. Η συνολική διάθεση είναι γαλήνια, απαλότητα, χρωματισμένη με μια νότα μυστηρίου και τον ρομαντισμό μιας περασμένης εποχής.