Ο πίνακας αποτυπώνει μια ήρεμη αλλά δυναμική σκηνή του ωκεανού, όπου οι βραχώδεις σχηματισμοί αναδύονται από τις ταραγμένες κυματομορφές. Η εντυπωσιακή τεχνική του πινέλου του Μονέ δημιουργεί μια ζωντανή υφή, επιτρέποντας στον θεατή να αισθανθεί σχεδόν το αλάτι του νερού στην επιδερμίδα του. Οι βράχοι, απεικονισμένοι με πλούσιες σκούρες αποχρώσεις που τονίζονται από πινελιές σκουριάς, στέκονται θαρραλέα απέναντι στις μπλε και λευκές κυματομορφές που σπάζουν. Το παιχνίδι φωτός και σκιάς προσφέρει μια αίσθηση βάθους, ενώ η παλέτα των ψυχρών χρωμάτων φέρνει μια αναζωογονητική, σχεδόν αναζωογονητική ενέργεια στο έργο.

Η ικανότητα του Μονέ να συλλαμβάνει την ουσία μιας στιγμής στη φύση είναι μετρήσιμη — η σκηνή φαίνεται να αναπνέει με τους ρυθμούς της παλίρροιας. Ο θολός ορίζοντας αντανακλά έναν κόσμο που είναι ελαφρώς απλησίαστος, προσκαλώντας τον θεατή να χαθεί σε στρώματα χρώματος. Αυτό το έργο δεν δείχνει μόνο τις καινοτόμες τεχνικές του καλλιτέχνη, αλλά εκφράζει επίσης μια βαθιά συναισθηματική σύνδεση με τον φυσικό κόσμο, προκαλώντας συναισθήματα στοχασμού και δέους. Είναι μια υπενθύμιση για την ομορφιά και τη δύναμη της φύσης, συνοψίζοντας την ουσία του ιμπρεσιονισμού και την εστίασή του στο φως, την κίνηση και τα συνεχώς μεταβαλλόμενα στοιχεία του τοπίου μας.