Σε αυτό το εντυπωσιακό έργο, ο καλλιτέχνης αποτυπώνει μια ήρεμη αγροτική σκηνή, περιβαλλόμενη από σπειροειδείς γραμμές και απαλές αποχρώσεις που ξυπνούν και την ηρεμία και μια υποκείμενη ενέργεια. Το βλέμμα του θεατή τραβιέται προς τον ορίζοντα, όπου γοητευτικά εξοχικά σπίτια συνδυάζονται χωρίς προσπάθεια με την ύπαιθρο• οι μορφές τους αναδύονται διακριτικά από το τοπίο, σχεδόν σαν να είναι μέρος της γης. Ένα μοναχικό δέντρο στέκεται στο προσκήνιο, με τα στριμμένα κλαδιά του να απλώνονται προς έναν ουρανό ζωγραφισμένο με ζωντανές πινελιές μπλε, δημιουργώντας έναν αρμονικό ρυθμό μεταξύ γης και ουρανού. Οι διάφορες υφές της φυλλωσιάς αντιπαραβάλλονται υπέροχα με τις πιο ομαλές επιφάνειες των κτιρίων, προσθέτοντας βάθος στη σύνθεση.

Η παλέτα χρωμάτων που χρησιμοποιείται εδώ είναι σκόπιμα ήσυχη αλλά αποκαλυπτική• οι γήινες καφέ και πράσινες αποχρώσεις κυριαρχούν, υπογραμμισμένες από το γαλάζιο του ουρανού που χαρίζει ζωή στη σκηνή. Αυτή η επιλογή χρώματος προκαλεί συναισθήματα νοσταλγίας και ειρήνης, μεταφέροντας τον θεατή σε μια πιο ήρεμη στιγμή στο χρόνο. Σχεδόν μπορεί να ακούσει τις ψιθυριστές ανάμεσα στα δέντρα και να νιώσει τη μαλακή ζεστασιά του ήλιου στο πρόσωπό του. Το έργο αυτό αντικατοπτρίζει όχι μόνο την τεχνική ικανότητα του καλλιτέχνη, όπως η εκφραστική χρήση γραμμών και χρωμάτων, αλλά μιλά επίσης για μια βαθύτερη σύνδεση με τη φύση και την απλότητα της αγροτικής ζωής στα τέλη του 19ου αιώνα, σηματοδοτώντας μια συναισθηματική στιγμή στην ιστορία της ιμπρεσιονιστικής τοπιογραφίας.