W tym imponującym dziele artysta uchwycił spokojną wiejską scenę otoczoną wirującymi liniami i stonowanymi tonami, które przywołują zarówno spokój, jak i ukrytą energię. Wzrok widza kieruje się ku horyzontowi, gdzie malownicze chatki bez trudu stapiają się z krajobrazem; ich formy subtelnie wyłaniają się z przyrody, niemal jakby były częścią samej ziemi. Pojedyncze drzewo stoi na pierwszym planie, jego powyginane gałęzie sięgają w stronę błękitnego nieba, malowanego żywymi pociągnięciami, tworząc harmonijny rytm między ziemią a niebem. Różnorodne tekstury liści kontrastują wspaniale z gładkimi powierzchniami budynków, dodając głębi kompozycji.

Paleta kolorów użyta tutaj jest celowo stonowana, ale pełna emocji; przytłaczają brązy i zielenie, akcentowane błękitem nieba, który nadaje żywotności scenerii. Ten wybór kolorów budzi uczucia nostalgii i spokoju, przenosząc widza w chwilę spokoju w czasie. Prawie można usłyszeć szept wiatru w koronach drzew i poczuć łagodny ciepło słońca na twarzy. Dzieło to odzwierciedla nie tylko techniczne umiejętności artysty, takie jak ekspresywne użycie linii i koloru, ale także mówi o głębszym związku z naturą i prostocie wiejskiego życia pod koniec XIX wieku, oznaczając poruszający moment w historii malarstwa pejzażowego impresjonistycznego.