Αυτή η ζωντανή νεκρή φύση εκρήγνυται από ζωή μέσω μιας εντυπωσιακής διάταξης γλαδιόλων, του οποίου οι επιμηκυμένες μορφές υψώνονται προς τα πάνω όπως ανυπόμονοι χορευτές. Τα λουλούδια, σε ένα φάσμα από κόκκινο, λευκό και κρέμα, φαίνεται να δονείται με την ενέργεια των πινελιών του καλλιτέχνη, κάθε πέταλο αντιμετωπίζεται με μια παχιά, υφή βαφής που αποθηκεύει την ευαίσθητη παρουσία τους, σχεδόν κάνοντάς τα απτά. Το σκοτεινό υπόβαθρο λειτουργεί ως αντίθετο καμβάς, τονίζοντας τα ζωντανά χρώματα των λουλουδιών ενώ τους προσφέρει μια πλούσια βάθος, που μαγεύει τον θεατή.

Καθώς κοιτάζουμε αυτή τη σύνθεση, η μοναδική τεχνική του καλλιτέχνη γίνεται προφανής—κάθε πινελιά φέρει ένα συναισθηματικό βάρος, μεταδίδοντας μια αίσθηση χαράς που αναμειγνύεται με την φθαρτή ομορφιά της φύσης. Η γλάστρα που κρατά τα λουλούδια εμφανίζεται με ρουστίκ γοητεία, οι γήινες αποχρώσεις της συμπληρώνουν τη ζωντάνια των λουλουδιών και σταθεροποιούν ολόκληρη τη σύνθεση. Υπάρχει μια συγκεκριμένη οικειότητα στον τρόπο που τα λουλούδια ξεχειλίζουν, μερικά μάλιστα κρέμονται προς την επιφάνεια από κάτω, καλώντας τον παρατηρητή να πλησιάσει, να αναπνεύσει την φανταστική ευωδιά αυτού του πλούσιου μπουκέτου. Αυτό το έργο όχι μόνο αποκαλύπτει την τεχνική ικανότητα του Van Gogh, αλλά και την ικανότητά του να καταγράψει την φθαρτή φύση της ομορφιάς, παρακινώντας μας να εκτιμούμε τέτοιες στιγμές στη δική μας ζωή—στιγμές που, όπως αυτά τα λουλούδια, είναι και εκλεπτυσμένα και σύντομα.