Σε αυτό το εκφραστικό έργο, μια φιγούρα στέκεται σε δυναμική κίνηση, γυρίζοντας ελαφρώς σαν να έχει πιαστεί την ώρα που φυτεύει σπόρους, συμβολίζοντας τον κύκλο της ζωής και της ανάπτυξης. Ο άνθρωπος, που είναι ντυμένος σε σκούρους τόνους καφέ και μαύρο, προκαλεί μια αίσθηση εργασίας και αφοσίωσης, με τη γη να κρατάει τους σπόρους στην αγκαλιά του. Το φόντο, που έχει αποτυπωθεί γρήγορα και με υφή, δείχνει τραχιές χλόες που αντικατοπτρίζουν τη θέληση και την ανθεκτικότητα της φιγούρας μπροστά στις σφοδρές φυσικές δυνάμεις. Υπάρχει μια ατμόσφαιρα μοναξιάς—αλλά, αυτό σχεδόν φαντάζει ενδυναμωτικό. Η πράξη της σποράς γίνεται μια ήσυχη ανυπακοή απέναντι στη barren γη.

Η χρήση εκφραστικών γραμμών και σκίασης δημιουργεί έναν παθιασμένο ρυθμό· οι τολμηρές πινελιές συγκρίνονται με πιο μαλακές περιοχές, προσελκύοντας το βλέμμα του θεατή προς τη στάση και την κίνηση της φιγούρας—όλα υποδηλώνουν πως η δράση εξελίσσεται. Οι υποκείμενοι τόνοι αποτυπώνουν την ουσία της γεωργικής σκηνής, με κρύες σκιές να παίζουν ενάντια σε ζεστά φώτα, αντικατοπτρίζοντας μια εποχή που η φύση και η εργασία καθόριζαν την ύπαρξη. Δε μπορώ παρά να αισθανθώ το βάρος της ιστορίας, που διαμορφώνεται σε αυτές τις στιγμές, έναν εορτασμό του καθημερινού εργάτη και όλων εκείνων των αμέτρητων χεριών που συμμετείχαν στην αρχαία τελετουργία φύτευσης σπόρων στη γόνιμη γη, υπενθυμίζοντας ότι κάθε μεγάλο δέντρο κάποτε ξεκίνησε ως ένα μικρό σπόρος που φυτεύτηκε στο έδαφος.