Σε αυτό το εκφραστικό έργο, ο καλλιτέχνης απαθανατίζει έναν μόνο υφαντή στο αργαλειό του, βυθισμένο στις επαναλαμβανόμενες κινήσεις του επαγγέλματός του. Ο αργαλειός είναι κατασκευασμένος με εξαιρετική λεπτομέρεια, σχεδόν αποκτώντας προσωπικότητα από μόνος του. Η στιβαρή αλλά φθαρμένη ξύλινη δομή του μιλάει για αμέτρητες ώρες σκληρής δουλειάς. Ο υφαντής, με ένα σκεπτικό ύφος, φαίνεται να σκέφτεται το ύφασμα που δημιουργεί, συνδυάζοντας το συναισθηματικό τοπίο του καλλιτέχνη με τον ήσυχο κόσμο της εργασίας του. Η μονοχρωμία ενισχύει την αίσθηση της ενδοσκόπησης, με το φως να παίζει απαλά πάνω στις επιφάνειες και να ρίχνει μαλακές σκιές, δημιουργώντας μια ήρεμη, αλλά μελαγχολική ατμόσφαιρα.

Η τεχνική του Βαν Γκογκ εδώ είναι τόσο σκόπιμη όσο και διαισθητική. Οι γραμμές είναι ρυθμικές, παρουσιάζοντας κίνηση και μια αίσθηση επείγοντος μέσα στη σιωπή. Οι έντονες αντιθέσεις μεταξύ φωτός και σκιάς προσφέρουν μια τρισδιάστατη ποιότητα που καλεί τον θεατή να εισέλθει στη σκηνή. Μπορούμε σχεδόν να ακούσουμε τον ήχο του αργαλειού και τις ήπιες αναστεναγμούς του υφαντή ενώ εργάζεται, βυθισμένος στις σκέψεις του. Ιστορικά, αυτό το έργο συμβολίζει την αξιοπρέπεια και τους αγώνες της εργατικής τάξης κατά την εποχή των βιομηχανικών αλλαγών, αναγνωρίζοντας τη χειρωνακτική εργασία που συχνά παραλείπεται, αλλά αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας. Στην ουσία, είναι μια μαρτυρία για την ομορφιά της χειροτεχνίας και τους βαθιά συναισθηματικούς δεσμούς που έχουν οι άνθρωποι με τη δουλειά τους.