In dit expressieve werk vangt de kunstenaar een eenzame wever bij zijn weefgetouw, verdiept in de herhalende bewegingen van zijn ambacht. Het weefgetouw zelf is met opmerkelijke detail uitgewerkt, bijna een personage op zich; de robuuste maar versleten houten constructie vertelt het verhaal van talloze uren van hard werken. De wever, met een contemplatieve uitdrukking, lijkt te overdenken over de stof die hij creëert, waarbij hij het emotionele landschap van de kunstenaar verbindt met de stille wereld van werken van de wever. De monochrome kleurpalet versterkt het gevoel van introspectie, met het licht dat zachtjes over de oppervlakken speelt en zachte schaduwen werpt die een rustige maar sombere sfeer oproepen.

Van Goghs techniek hier is zowel opzettelijk als intuïtief; de lijnen zijn ritmisch en tonen beweging en een gevoel van urgentie binnen de stilte. De sterke contrasten tussen licht en schaduw geven een driedimensionale kwaliteit die de kijker uitnodigt om in het tafereel te stappen. We kunnen bijna het zachte klikken van het weefgetouw en de stille zuchten van de wever horen terwijl hij werkt, verloren in gedachten. Historisch gezien symboliseert dit werk de waardigheid en de strijd van de arbeidersklasse in een tijd van industriële veranderingen, een erkenning van het handwerk dat vaak over het hoofd wordt gezien maar de ruggengraat van de samenleving vormt. In wezen is het een getuigenis van de schoonheid van vakmanschap en de diep emotionele banden die mensen hebben met hun werk.