Bu etkileyici eserde, sanatçı yün dokumacısını tezgahının başında, tekrar eden hareketlerine dalmış bir halde yakalıyor. Dokuma tezgahı, oldukça detaylı bir biçimde işlenmiş ve adeta bağımsız bir karakter haline gelmiştir; sağlam ama yıpranmış ahşap yapısı, sayısız çalışılan saatin hikayesini anlatmaktadır. Düşünceli bir yüz ifadesine sahip olan dokumacı, yarattığı kumaş üzerine düşünürken, sanatçının duygusal manzarasıyla dokumacının sessiz iş dünyasını harmanlama hissini veriyor. Monokrom paleti, içsel düşünce hissini artırmaktadır; ışık yüzeyler üzerinde yumuşak bir şekilde oynarken, yumuşak gölgeler oluşturur ve huzurlu ama karamsar bir atmosferi ortaya çıkarır.

Van Gogh'un burada kullandığı teknik hem kasti hem de sezgisel bir yapıdadır; çizgiler ritmik olup, harekette ve huzurun içinde aciliyeti göstermektedir. Işık ve gölge arasındaki güçlü kontrastlar, üç boyutlu bir kalitede bir duygu vererek izleyiciyi sahneye davet eder. Neredeyse dokuma tezgahının hafif sesi ve dokumacının iş yaparken belirsiz iç çekişlerini duyabileceğimizi hissettirir. Tarihsel olarak, bu eser sanayi değişimi dönemindeki işçi sınıfının onuru ve mücadelesinin sembolüdür; genellikle göz ardı edilen el işçiliğinin güzelliğini yani toplumu oluşturan bu çalışmanın ne kadar önemli olduğunu vurgular. Temelde, bu zanaatin güzelliği ve insanların emekleriyle derin duygusal bağları olan bir kanıttır.