Bu zarif tablo, akıcı bir elbise giymiş bir kadını sergiliyor; bu zarif kumaş, ipek yumuşaklığını ve 19. yüzyılın sonlarının eterik cazibesini yakalıyor. İnce kabarık kollara ustaca bir dokunuşla işlenmiş, insanı bu yapıların nasıl hissettirebileceğini hayal etmeye davet ediyor; hafif ve yüzeydeki gibi, sanki yumuşaklık özünün yapısına dokunulmuş gibi. Duruşu kendine güvenen ve zarif; fakat ellerini zarifçe kavradığı için samimiyet hissi veriyor, bu da karakterin sessiz onurunu belirtiyor. Yumuşak bir arka plan, soluk mavi ve beyazların paleti, kıyafetinin detaylı görüntüsü ile huzurlu bir zıtlık sunuyor, izleyicinin dikkatini etkili bir şekilde hassas yüz hatlarına yönlendiriyor, burada yüzü bulanık ancak.

Bu eserin duygusal etkisi derin; nostalji ve özlem duygusunu yaratıyor - kibirli bakışının ardında hangi hikayenin olduğunu zihinde sorgulamamak mümkün değil. Sanatçının renk kullanımındaki ustalığı, öznenin dişiliğini pekiştirirken, muted pastellerin yanıltıcı kalitesi, dönemde baskın olan romantik güzellik algıları ile yankılanıyor. Bu tablo, o dönemin sanatsal hareketlerinin önemli bir kanıtı olarak duruyor, gerçekçilik ve idealizm arasındaki çelişkileri yansıtıyor. Jules Joseph Lefebvre’nin karaktere hayat katma yeteneği ve zarafetini öne çıkararak bu çalışmayı belirgin bir figüratif sanat eseri haline getirmesi, zamansal bir güzellik anını esaret altına alması ve derin bir anlatıya yönelten bir hayranlık duygusu yaratması bakımından önemli bir katkı sunmaktadır.