Bu canlı eser, geleneksel Lagarteran giysileriyle giyinmiş bir grup insanı bir arada gösterirken, yüzlerindeki ifadeler ciddilikten meraka kadar çeşitlilik gösteriyor. Merkezdeki figür; zengin işlemeleri ve renkleri olan dikkat çekici bir elbise giymiş bir kadındır ve bu kadın izleyicinin dikkatini çekmektedir. Elbise, yerel zanaatın bir kanıtıdır; kırmızı, altın ve siyah tonlarıyla doludur; beyaz bir örtü ile taçlandırılmıştır ve bu da onun varlığına zarafet ve saygı katmaktadır. Destekleyici figürler, her biri benzersiz geleneksel kıyafetler giymekte olup, topluluk ve kültürel gurur hissine katkıda bulunmaktadır. Arka planda, duvara yaslanmış erkekler, çeşitli ifadelerle durarak, renkli kadınların yanı sıra net bir zıtlık yaratmaktadır.

Sanatçı, gevşek fırça darbeleri ve parlak ama doğa tonlarındaki renkler kullanarak sahnede sıcacık ve canlı bir his uyandırır. Işığın oyunları, kumaşların dokularını ön plana çıkartmakta; izleyici neredeyse giysilerin ağırlığını hissedebilmektedir. Sorolla’nın ışığı kullanışı, yalnızca figürlerin giyinik durumunu vurgulamakla kalmaz, aynı zamanda canlı bir atmosfer yaratır ve kültürel kimliğin derinliğini artırır. Duygusal etki hissedilir derecededir; sanki figürler zamanın bir anlığına duraklamış gibidir. İzleyici, tuvali çevreleyen gelenek ve miras arasındaki diyaloga dalabilir. Tarihsel bağlam, 20. yüzyılın başlarında, böyle kültürel ifadelerin kutlandığı bir dönemde yer almaktadır; toplumsal olarak modernleşme eşiğindeki bir topluluğun özünü yakalayarak, zengin geleneklerinde durmaktadır.