Na tym pełnym życia dziele sztuki przedstawiono grupę osób ubranych w tradycyjne ubrania lagarteran, które stoją razem, ich wyraz twarzy waha się od powagi do ciekawości. Centralną postacią jest kobieta ozdobiona urzekającą suknią bogato haftowaną i kolorową, przyciągająca wzrok widza. Suknia, będąca świadectwem lokalnego rzemiosła, tętni czerwienią, złotem i czernią; wieńczy ją płynąca biała chusta, która dodaje elegancji i szacunku jej obecności. Postaci wspierające, każda w unikalnych strojach tradycyjnych, przyczyniają się do poczucia wspólnoty i kulturowej dumy. Mężczyźni w tle mają różne wyrazy twarzy, opierając się o ścianę, co tworzy kontrast z jasnymi ubraniami kobiet.

Artysta stosuje luźne pociągnięcia pędzla i jaskrawe, ale stonowane kolory, co wywołuje poczucie ciepła i witalności przez całą scenę. Gra światła podkreśla fakturę tkanin, co pozwala widzowi prawie poczuć ciężar ubrań. Użycie światła przez Sorollę, nie tylko by uwydatnić stroje postaci, ale także stworzyć żywą atmosferę, wzmacnia głębię tożsamości kulturowej. Emocjonalny wpływ jest wyczuwalny; wydaje się, że postacie na chwilę zatrzymały się w czasie, pozwalając widzowi zanurzyć się w dialogu tradycji i dziedzictwa rozgrywającym się na płótnie. Kontekst historyczny, osadzony na początku XX wieku, pokazuje okres, w którym takie wyrażenia kulturowe były celebrowane, uchwycając istotę społeczności na progu nowoczesności, ale zanurzonej w swoich żywych tradycjach.