Σε αυτήν την καθηλωτική πορτραίτο, μας μεταφέρει σε έναν κόσμο όπου το συναίσθημα χορεύει με κομψότητα και στυλ. Η φιγούρα μιας γυναίκας, ντυμένη πολυτελώς με ένα σκούρο φόρεμα που υπονοεί τη βικτωριανή μόδα, αναδύεται από σχεδόν σουρεαλιστικό φόντο που καταπίνει το φως, υπογραμμίζοντας την παρουσία της. Το αριστερό της χέρι κρατά ένα λεπτό γράμμα ή σημείωμα, που το προσεγγίζει με μελέτη και περιέργεια· φαίνεται να φέρει μια αφήγηση ανείπωτων λέξεων, ίσως ένα ψίθυρο από το παρελθόν ή μια υπόσχεση για το μέλλον. Το δεξί χέρι, λεπτομερώς με μανσέτες από δαντέλα, μιλάει για κομψότητα και φροντίδα, αντιπαραβάλλοντας τη σκληρότητα του φόντου, σαν να είναι το ίδιο το ύφασμα του ενδύματος μια μαρτυρία για τον εκλεπτυσμένο κοινωνικό της status. Τα φώτα και οι σκιές που πέφτουν πάνω στη φιγούρα της αποδεικνύουν την ειδική τέχνη του Millais στη διαχείριση του φωτός και της υφής, αφήνοντας την περιέργεια να επαναφέρει την ιστορία κλεισμένη σε αυτήν τη στιγμή.

Η παλέτα χρωμάτων είναι μια ταπετσαρία από βαθιά πράσινα και ήπια καφέ, με ακρότατα φωτός στην φορεσιά της· αυτή η αντιπαράθεση προσκαλεί μια συναισθηματική αντίδραση—μια οικεία πρόσκληση στη προσωπική της χώρο. Οι ζεστές και υπόγειες αποχρώσεις της επιδερμίδας, αν και θολό, προτείνουν ζεστασιά και βάθος, προκαλώντας συμπαράσταση και ανησυχία από τον θεατή. Το ιστορικό πλαίσιο τοποθετεί αυτό το έργο υπό τον όσο απαιτητική κοινωνικά και τις προσδοκίες που έρχονται, ιδίως όσον αφορά τους ρόλους των γυναικών, καθιστώντας αυτό το πορτρέτο όχι μόνο μια αντανάκλαση της ομορφιάς, αλλά και μια δήλωση της εποχής. Ο Millais γνωστός για την ζωντανή του ρεαλιστική τέχνη, αποδίδει μιακοντά παύλα που ηχεί μέσα στο χρόνο· αυτό το πορτρέτο δεν είναι απλώς μια εικόνα, αλλά μια γέφυρα προς μια συνομιλία για ταυτότητα, συναισθήματα, και την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης εμπειρίας.