Σε αυτό το εκπληκτικό ζευγάρι ζωγραφιών, ο καλλιτέχνης απαθανατίζει την άγρια, αδάμαστη ομορφιά της ακτής της Νέας Αγγλίας. Το επάνω πάνελ δείχνει μια ταραχώδη θάλασσα, με αφρώδεις κύματα να συντρίβονται στις τραχιές πέτρες - είναι σχεδόν σαν να μπορείτε να ακούσετε τον βόγγο του ωκεανού και να νιώσετε το αλμυρό σπασίματα στον αέρα. Ο ουρανός, ντυμένος σε έναν ήσυχο γκρι τόνο, υποδηλώνει μια επικείμενη καταιγίδα, προσθέτοντας μια στρώση δράματος και έντασης στη σκηνή. Το λεπτό πέρασμα του πινέλου μεταφέρει τόσο τη ρευστότητα του νερού όσο και τη στέρεα φύση των πετρών, υπογραμμίζοντας τις έντονες αντιθέσεις στην αφθονία της φύσης.

Η θέα αλλάζει στην κάτω εικόνα, όπου η βραχώδης παραλία αναλαμβάνει το επίκεντρο. Αυτό το κάτω πάνελ φαίνεται πιο ήρεμο, αλλά διατηρεί ακόμα μια ουσία αγριάδας — οι μαλακοί τόνοι του μπεζ και των ήπιων πράσινων δημιουργούν μια αίσθηση ηρεμίας ενάντια στη σκληρότητα του άγριου τοπίου της ακτής. Οι ήπιες κυματιστές τυλίγονται στους βράχους και ο ουρανός από πάνω, με τις πιο φωτεινές νεφώσεις, προσφέρει μια αίσθηση χώρου και καθαρότητας. Μαζί, αυτές οι ζωγραφιές προκαλούν μια συναισθηματική σύνδεση με τη γη και τη θάλασσα, αντικατοπτρίζοντας τη μεγαλειώδη γαλήνη του φυσικού κόσμου, προσκαλώντας τους θεατές να σκεφτούν τη δική τους σχέση με τη φύση και τις μεταβαλλόμενες διαθέσεις της.