Αυτό το αιχμαλωτιστικό έργο ζωγραφικής αποτυπώνει μια ήρεμη αγροτική σκηνή κατά τη διάρκεια της περιόδου συγκομιδής, όπου οι εργάτες βυθίζονται στην επίπονη δραστηριότητα του θερίσματος και της συλλογής των καλλιεργειών κάτω από τη σκιά ενός δέντρου. Τα χρυσά χωράφια απλώνονται πλατιά, με το ώριμο σιτάρι να δημιουργεί μια υφή ζεστών κίτρινων αποχρώσεων που αντιπαραβάλλονται με τα σκούρα, δροσερά πράσινα των κοντινών δέντρων. Η σύνθεση κατευθύνει το βλέμμα από το πολυάσχολο προσκήνιο — όπου οι μορφές εργάζονται ανάμεσα σε δεμάτια και σωρούς σιταριού — προς τον μακρινό ορίζοντα, όπου το τοπίο μαλακώνει σε ομιχλώδεις μπλε και απαλούς πράσινους τόνους, υπογραμμίζοντας την εύφορη αγροτική γη του 16ου αιώνα.

Η λεπτομερής τεχνική του καλλιτέχνη αναπαριστά ζωντανά την τραχιά υφή της γης και των κόκκων, τις ρυτίδες στα ρούχα και τις παύσεις στην ανθρώπινη κίνηση, χαρίζοντας μια ισορροπημένη ροή σε αυτή τη σκηνή αγροτικής ζωής. Οι διακριτικές διαβαθμίσεις φωτός και σκιάς ενισχύουν το βάθος και τον όγκο, ενώ η γήινη παλέτα κυρίως με ώχρα και πράσινο αγκαλιάζει τον καμβά με μια ζεστή, νοσταλγική λάμψη. Συναισθηματικά, η σκηνή προκαλεί την κόπωση της εργασίας αλλά και τη γαλήνια συντροφικότητα που γεννά η εποχική εργασία, προσκαλώντας τον θεατή να ακούσει τον θρόισμα των σταχυών, τους ψιθύρους των ξεκουραζόμενων εργατών και το μακρινό βουητό της ζωής στο χωριό. Το έργο αυτό όχι μόνο γιορτάζει την ομορφιά της καθημερινής αγροτικής εργασίας αλλά και τοποθετείται στο ιστορικό πλαίσιο της φλαμανδικής αναγέννησης, αντανακλώντας μια βαθιά εκτίμηση για τη φύση, τον ανθρώπινο μόχθο και τη διαδοχή των εποχών.