Η σκηνή εκτυλίσσεται κάτω από έναν απέραντο, χλωμό ουρανό, έναν καμβά λεπτών διαβαθμίσεων που υποδηλώνουν τον ανελέητο ήλιο της ερήμου. Κτίρια από καιρό φθαρμένο πέτρα και ώχρα κυριαρχούν στη σύνθεση, τα σχήματά τους απαλύνονται από την ατμοσφαιρική προοπτική. Στο κέντρο, ένας ψηλός μιναρές διαπερνά τον ουρανό, ένα κάθετο αντίστιγμα στην οριζόντια εξάπλωση της πόλης. Μια αίσθηση ηλικίας και ιστορίας εκπορεύεται από την αρχιτεκτονική, ψιθυρίζοντας ιστορίες ενός πολιτισμού που έχει αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου. Το προσκήνιο είναι ζωντανό με τον ψίθυρο μιας πολυσύχναστης πόλης, μικροσκοπικά σχήματα ανθρώπων που συγκεντρώνονται γύρω από την πύλη, μερικοί σε ζωντανή συζήτηση και κίνηση. Ολόκληρη η σκηνή είναι διαποτισμένη με ηρεμία, μια στιγμή που αποτυπώνεται στον χρόνο.