Dit boeiende schilderij vangt een serene plattelandscène tijdens het oogstseizoen, waar arbeiders verdiept zijn in het fysieke werk van het maaien en verzamelen van gewassen onder de zachte schaduw van een boom. Gouden velden strekken zich uit over het landschap, waarbij rijpe tarwe een getextureerde zee van warme gele tinten vormt die contrasteren met het donkere, koele groen van nabijgelegen bomen. De compositie leidt het oog van de drukke voorgrond—met figuren die werken tussen schoven en hopen tarwe—naar de verre horizon, waar het landschap zachter wordt in mistige blauwen en gedempte groenen, wat het vruchtbare platteland van de 16e eeuw suggereert.

De minutieuze penseelvoering van de kunstenaar brengt de ruwe texturen van aarde en graan, de plooien van kleding en de pauzes in menselijke beweging levendig tot leven, waardoor een evenwichtig ritme ontstaat in deze momentopname van het agrarische leven. Subtiele gradaties van licht en schaduw verrijken de diepte en het volume, terwijl het aardse palet, voornamelijk okers en groenen, het doek omhult in een warme, nostalgische gloed. Emotioneel roept de scène zowel de inspanning als de stille kameraadschap op die bij seizoenswerk wordt gevonden, en nodigt de kijker uit om het geritsel van de aren, het gefluister van rustende arbeiders en het verre gezoem van het dorpsleven te horen. Dit werk viert niet alleen de schoonheid van dagelijks landelijk werk, maar plaatst zich ook in de historische context van de Vlaamse renaissancekunst, reflecterend een doordachte waardering voor de natuur, menselijke inspanning en het verstrijken van de seizoenen.