Dzieło prezentuje spokojną scenę, chwilę wytchnienia uchwyconą w delikatnych tuszach. Kaskadowy wodospad dominuje kompozycję, a jego piana jest przedstawiona jako maleńkie kropki, które dodają głębi i tekstury. Dwie postacie, najprawdopodobniej dzieci, siedzą na skalnej wychodni, wpatrując się w widok przed nimi. Jedna z nich wskazuje na wodospady, ich postawa wyraża poczucie zdziwienia i wspólnego doświadczenia. Artysta używa ograniczonej palety czerni, szarości i kremów, co nadaje scenie stonowaną elegancję. Pociągnięcia pędzla są luźne i płynne, oddając poczucie ruchu i świata naturalnego. Użycie tuszu akwarelowego nadaje obrazowi oniryczny charakter.

Jest tu poczucie spokojnej obserwacji; wspólna chwila docenienia piękna natury. Prawie szepcze o własnym uznaniu artysty dla prostoty. Ogólny efekt to łagodna kontemplacja, wizualne haiku, które zaprasza widza do zatrzymania się i refleksji.