ในภาพที่น่าประทับใจนี้ เราเห็นดอกทานตะวันสองดอกในสภาพที่เริ่มเหี่ยวเฉา แต่ละดอกมีองค์ประกอบที่ไม่เหมือนใครที่เชิญชวนให้เราสังเกตุดู ตัวดอกมีลักษณ์เป็นสีน้ำตาลและเขียวเป็นวงกลม มีเนื้อสัมผัสที่หลากหลาย—กลีบที่ยับยู่ยี่และเมล็ดที่เด่นชัดบนผืนผ้าสีฟ้าที่เจิดจ้า ส่งเสริมความรู้สึกทั้งความงามและความเสื่อมโทรม。การขยับของแปรงของแวนโก๊ะ สร้างเส้นตั้งแต่หนาและตรง ส่งมอบชีวิตสู่ดอกไม้ที่เคยสดชื่นนี้ ทำให้เรารู้สึกถึงความอ่อนแอของพวกเขา; ราวกับว่าพวกเขากำลังกระซิบเล่าเรื่องราวของฤดูร้อนที่ผ่านไป ปลุกเร้าอารมณ์แห่งความคิดถึงและความชั่วคราว

ตารางของสีที่ตัดกัน—สีเหลืองเข้มที่ผสมผสานกับเขียวสีดินบนผืนผ้าสีฟ้าที่สดใส—สร้างการมีปฏิสัมพันธ์ที่มองผ่านผืนผ้าได้แบบพลิ้วไหวทุกบทสัมผัส สีสันของแต่ละจุดนั้นตั้งใจดู เหมือนการพาเราผ่านสถานการณ์อารมณ์ลอยอยู่ตรงพื้นที่ผ้าผันนั้น อาจจะมีเสียงของกลีบที่สั่นในลมเบาๆ แว่วมาตามฟ้า; นี่อุ่นใจและใกล้ชิดมาก งานนี้ไม่ใช่แค่ภาพนิ่งที่เรียบง่าย; มันเป็นการจับความสำคัญ—การสำรวจของแวนโก๊ะเกี่ยวกับการดำรงอยู่ ความไม่แน่นอน รวมถึงการค้นหาความงามในช่วงเวลาแห่งความผ่าเหล่านั้นที่หลุดลอยไปจากมือ