W tej imponującej reprezentacji obserwujemy dwa słoneczniki, wyraźnie w swoim więdnącym stanie, każdy z unikalną kompozycją, która zachęca nasze spojrzenie. Głowa kwiatu, wir brązów i zieleni, ukazuje mnóstwo faktur; pomarszczone płatki i nasiona wyróżniają się na żywym niebieskim tle, przekazując poczucie zarówno piękna, jak i upadku. Pociągnięcia pędzla van Gogha, grube i bezpośrednie, tchną życie w resztki tych niegdyś vibrantnych kwiatów, pozwalając nam poczuć ich kruchość; jakby szeptały historie wakacji minionych, wywołując uczucia nostalgii i ulotności.

Kontrastowa paleta kolorów — głębokie żółcie mieszające się z ziemistymi zieleniami w kontekście tego żywego niebieskiego — tworzy dynamiczną interakcję, która przyciąga wzrok na całej powierzchni. Każde pociągnięcie wydaje się być zamierzone, prowadząc nas w emocjonalną podróż uwiecznioną na płótnie. Można niemal usłyszeć delikatny szelest płatków w lekkim wietrze; jest ciepło, intymnie. To dzieło nie jest tylko prostym martwym przyrodzeniem; uchwyca istotę - badanie przez van Gogha egzystencji, kruchości i poszukiwania piękna w momentach, które umykają nam między palcami.