Eser, bizi ciddi bir saygı sahnesine sokuyor; dramatik bir chiaroscuro'ya batırılmış figürlerin toplanması. Sanatçının çarpraz taramaları ustaca kullanması, ışık ve gölge arasında keskin bir kontrast yaratır ve öznelerin yüzlerindeki hayranlık ve yalvarma ifadelerini vurgular. Kolları havaya kalkmış figürler, hem umutsuzluğu hem de umudu ileten bir hareketle, görünmeyen bir kaynağa doğru uzanıyor. Arka plandaki ağır, kabarık bulutlar, ilahi bir varlık veya müdahaleyi ima ederek ruhsal yoğunluk hissini artırıyor. Figürler basit giysilere bürünmüş, zamansızlık hissi uyandırıyor ve konumları gözleri yukarıya çekiyor.

Genel kompozisyon özenle dengelenmiş, izleyicinin bakışlarını sahne boyunca yönlendiriyor. Muhtemelen bir tür baskı tekniği olan sanatçının tekniği, eserin duygusal ağırlığını vurgular. Bu, derin bir inanç ve tefekkür çalışmasıdır, izleyiciyi inanç, kurtuluş ve insanın ilahi olanla ilişkisi temaları üzerinde düşünmeye teşvik eder. Neredeyse beklentinin ağırlığını ve duanın sessizliğini hissedebiliyorsunuz.