Dzieło zanurza nas w scenie uroczystego szacunku; zgromadzenie postaci skąpanych w dramatycznym światłocieniu. Mistrzowskie użycie przez artystę kreskowania krzyżowego tworzy wyraźny kontrast między światłem i cieniem, podkreślając wyrazy podziwu i błagania na twarzach postaci. Postacie z podniesionymi ramionami sięgają ku niewidocznemu źródłu, gest, który wyraża zarówno rozpacz, jak i nadzieję. Ciężkie, kłębiące się chmury w tle potęgują poczucie duchowej intensywności, sugerując boską obecność lub interwencję. Postacie ubrane są w proste szaty, przywołując poczucie ponadczasowości, a ich pozycja kieruje wzrok ku górze.

Ogólna kompozycja jest starannie wyważona, prowadząc wzrok widza przez scenę. Technika artysty, prawdopodobnie forma grafiki, uwydatnia emocjonalny ciężar dzieła. Jest to dzieło głębokiej wiary i kontemplacji, skłaniające widza do rozważania tematów wiary, odkupienia i relacji człowieka z boskością. Prawie czuje się ciężar oczekiwania i ciszę modlitwy.