Bu eser, doğanın nazik bir fısıldaması gibi açılıyor ve sizi bir sakin Normandiya manzarasına adım atmaya davet ediyor. Yıpranmış bir ağaç zarif bir şekilde uzanıyor, dalları doğal bir kemer oluşturuyor ve gözlerinizi altındaki yemyeşil yeşilliğe çekiyor. Monet’nin yumuşak fırça darbeleri, ışık ve gölgenin uyumlu bir karışımını yaratıyor; her yeşil ton, hayatla dolup taşıyor gibi hissediliyor. Burada ve orada, zarif beyaz çiçekler otların arasında pat diye çıkıyor ve doğanın ihtişamı arasında bir masumiyet dokunuşu katıyor. Arka planda, muhtemelen bir kırsal çiftlik eviyle ilgili hafif yapı izleri beliriyor ve sahneye pastoral bir huzur kazandırıyor.

Daha derinlere baktığınızda, benekli güneş ışığı kanvas üzerinde dans ediyor; rüzgarın yaprakların arasında uğuldadığını ve uzaktan kırsal yaşam seslerini fısıldadığını neredeyse duyabiliyorsunuz. Palet zengin ama belirgin bir şekilde, yerleşik yeşiller ve soluk kahverengilerle dolup taşıyor; daha basit dönemlere duyulan özlem ve huzur hissi uyandırıyor. Bu eser dikkat çekmeye çalışmıyor; aksine, sizi nazikçe durmaya ve doğanın kollarında kaybolmuş bir huzurlu anın güzelliğini takdir etmeye davet ediyor.