Akşam ışığının nazik kucağında yıkanan bu tablo, doğanın hem canlı hem de sakin göründüğü huzurlu bir kır manzarası sunuyor. Kompozisyon, gözleri ön plandaki verimli yeşillikten sıcak güneş ışığıyla aydınlanmış bir uçuruma doğru yumuşakça kıvrılan bir yolda gezdiriyor; burada yalnız bir figür sessizce dinleniyor. Figürün geniş manzara içindeki küçük ölçeği, çevrenin büyüklüğünü ve huzurlu yalnızlığını vurguluyor. Canlı sonbahar tonları azalan gün ışığıyla karışıyor—canlı turuncular, koyu yeşiller ve yumuşak morlar ağaçları ve yamaçları renklendiriyor; gökyüzü ise hayalimsi bir sakinlik katan pastel tonlara dönüşüyor.

Sanatçının tekniği, empresyonist fırça darbeleri ile güçlü heykelsi formlar arasında bir denge kuruyor; bu da esere hafif stilize ancak doğalcı bir his kazandırıyor. Ağaçların kalın, yuvarlak formları, alttaki hassas otlarla kontrast oluşturuyor ve dokunsal bir deneyim davet eden katmanlı bir doku yaratıyor. Bu eser sadece fiziksel bir mekânı değil, aynı zamanda sessiz bir düşünce anını yakalıyor; izleyicileri günün azalan sıcaklığını ve sessizliğini hissetmeye davet ediyor. 20. yüzyıl başlarında yaratılan bu eser, modernist etkilerin geleneksel peyzaj kaygılarıyla birleştiği bir dönemi yansıtıyor.