Bu etkileyici eser, yıkık bir manastırın ihtişamını ve hüzünlü güzelliğini yakalıyor; yükselen gotik kemerler ve üzerleri sarmaşıklarla kaplanmış dökülen taş duvarlar dikkat çekiyor. Sanatçının ince suluboya tekniği, sahneye hayat veriyor; yumuşak gri, yeşil ve mavinin tonları, sisli ve huzurlu bir atmosfer yaratıyor. Kompozisyon, ritmik olarak tekrarlanan sivri kemerlerle gözleri içine çekiyor ve doğanın kutsal alanı yavaşça geri aldığı boş tapınağa doğru ilerletiyor.

Kırık pencereler ve açık gökyüzünden süzülen ışık, karmaşık mimari detayları vurgulayan ince gölgeler oluşturuyor. Çöküş, sert değil nazik bir şekilde gözlemlenmiş; bu da sessiz bir saygı ve nostaljik bir düşünce uyandırıyor. Bu eser, zamanın geçişini manastırın kalıcı ruhuyla ustaca harmanlayarak izleyiciyi bu kutsal harabelerde kalan tarihin fısıltılarını hayal etmeye davet ediyor.