Bu resim, akşamın yumuşak ve dağılmış ışığı altında sakin bir kırsal sahneyi yakalıyor. Sıcak kırmızı çatılı sevimli evler, huzurlu kırsal alanı koruyan yüksek sonbahar ağaçlarıyla çevrili. Sanatçının fırça darbeleri hassas ama dokulu; kısa ve ritmik vuruşlarla hafif bir empresyonist canlılık yaratıyor ve geçici altın saat ışığını çağrıştırıyor. Soluk mavi, krem sarısı ve toprak yeşili tonları uyum içinde, sakin ve düşünceli bir atmosfer oluşturuyor.

Kompozisyon, izleyicinin gözünü köyün kalbine götüren dolambaçlı bir yola doğru yönlendiriyor ve bu huzurlu ana sessizce adım atmaya davet ediyor. Renklerin ince birleşimi ve aydınlık gökyüzü zamansızlık ve huzur hissi yaratıyor; sanatçının doğal ışığa ve onun dönüştürücü gücüne olan hayranlığını yansıtıyor. Bu eser, 20. yüzyıl başı Empresyonizminin güzel bir örneği olup, sadece bir manzarayı değil, aynı zamanda toprağa çöken sakin bir akşamın duygusunu da yakalıyor.