Αυτή η ζωγραφιά αποτυπώνει μια ήσυχη αγροτική σκηνή λουσμένη στο απαλό, διαχυμένο φως του δειλινού. Μια ομάδα σπιτιών με ζεστές κόκκινες στέγες φωλιάζει δίπλα σε ψηλά, φθινοπωρινά δέντρα που στέκονται ως ήρεμοι φρουροί πάνω στην ήρεμη εξοχή. Η πινελιά του καλλιτέχνη είναι λεπτή αλλά υφή, με σύντομα, ρυθμικά χτυπήματα που λάμπουν με μια απαλή εντύπωση ζωηρότητας, υποδηλώνοντας το φευγαλέο χρυσαφένιο φως.

Η σύνθεση τραβάει το βλέμμα κατά μήκος ενός καμπυλωτού μονοπατιού που οδηγεί στην καρδιά του χωριού, προσκαλώντας τον θεατή να εισέλθει σιωπηλά σε αυτή την ήρεμη στιγμή. Ο λεπτός συνδυασμός χρωμάτων και ο φωτεινός ουρανός δημιουργούν μια αίσθηση διαχρονικότητας και γαλήνης, αντικατοπτρίζοντας τη γοητεία του καλλιτέχνη για το φυσικό φως και τη μεταμορφωτική του δύναμη. Το έργο αποτελεί ένα όμορφο παράδειγμα πρώιμου ιμπρεσιονισμού του 20ού αιώνα, που αποτυπώνει όχι μόνο το τοπίο αλλά και το ίδιο το συναίσθημα μιας ήσυχης βραδιάς που πέφτει στη γη.