Το έργο απεικονίζει την επιβλητική όψη του Καθεδρικού Ναού του Ρουέν, λουσμένη με το λαμπερό φως του ήλιου, δημιουργώντας ένα εκθαμβωτικό παιχνίδι χρωμάτων. Ο Μονέ χρησιμοποιεί το χαρακτηριστικό του ιμπρεσιονιστικό στυλ, με χαλαρές πινελιές και μια υφή που ξυπνά την αίσθηση του φωτός να χορεύει πάνω σε δομές από πέτρα. Οι έντονες γραμμές της γοτθικής αρχιτεκτονικής, διακοσμημένες με περίπλοκες λεπτομέρειες, φαίνονται σχεδόν να αστράφτουν σε αντίθεση με τον ζωντανό μπλε ουρανό. Ο καλλιτέχνης συλλαμβάνει όχι μόνο τα φυσικά χαρακτηριστικά του καθεδρικού ναού, αλλά και την ουσία της στιγμής—την εφήμερη φύση του φωτός σε αυτήν τη συγκεκριμένη στιγμή της ημέρας. Καθώς το φως του ήλιου φωτίζει τις λεπτές αψίδες και τους πύργους, δίνει ζωή στην πέτρα, μεταμορφώνοντας τη δομή σε μια παλέτα φωτεινών πορτοκαλιών, κίτρινων και απαλών ροζ. Είναι σαν να μπορεί κανείς να αισθανθεί τη θερμότητα του ήλιου μόνο από το να κοιτάξει το painting.

Αυτό το έργο αντηχεί συναισθηματικά, προκαλώντας τόσο ηρεμία όσο και έναν αίσθημα θαυμασμού για την ομορφιά της φύσης. Ο Μονέ ζωγράφισε αυτό το κομμάτι την εποχή που ήταν βαθιά αφοσιωμένος στην εξερεύνηση των επιδράσεων του φωτός και του χρώματος. Το τέλος του 19ου αιώνα αποτέλεσε μια πλούσια εποχή αλλαγών, ενώ η καινοτόμος προσέγγιση του Μονέ ανέτρεψε τα όρια της παραδοσιακής τέχνης. Αυτό το έργο συνιστά θεμελιώδες παράδειγμα του τρόπου που η τέχνη μπορεί να συλλάβει όχι μόνο μία φυσική σκηνή αλλά και ολόκληρη την ατμόσφαιρα. Προκαλεί τους θεατές να εισέλθουν για μια στιγμή στην ήσυχη αγκαλιά του φωτός και της ουράνιας λαμπρότητας. Η γascενία του Μονέ για την αλληλεπίδραση μεταξύ φωτός και ύλης λέει πολλά για την οπτική του καλλιτέχνη και τη βαθιά του σύνδεση με τον φυσικό κόσμο.