Eser, Rouen Katedrali'nin muhteşem cephesini göz kamaştırıcı güneş ışığında, renkli bir oyunun parlayarak sunar. Monet, imzası niteliğindeki empresyonist tarzını kullanarak, serbest fırça darbeleri ve dokulu bir yüzeyle, taş yapıların üzerinde dans eden ışığın hissini uyandırır. Gotik mimarinin keskin hatları, karmaşık detaylarla süslenmiş, canlı mavi gökyüzü arka planında neredeyse parlıyormuş gibi görünmektedir; sanatçı, katedralin fiziksel niteliklerini yakalamakla kalmaz, aynı zamanda o anın özünü de— günün belirli bir zamanındaki ışığın geçici kalitesini de yakalar. Güneş ışığı, zarif kemerleri ve zirveleri aydınlattıkça, taşlara hayat veriyor; yapıyı parlak turuncu, sarı ve yumuşak pembe tonlarının paletine dönüştürüyor. Sanki yalnızca bu tabloya bakarak güneşin sıcaklığını hissedebilirmişiz gibi.

Bu eser, hem dinginlik hem de doğanın güzelliği karşısında bir hayranlık duygusu uyandırarak duygusal olarak yankılanıyor. Monet, bu parçayı ışık ve renk etkilerini derinlemesine keşfettiği bir dönemde yaptı. 19. yüzyılın sonları değişimle zengin bir dönemdi ve Monet'in yenilikçi yaklaşımı geleneksel sanatın sınırlarını zorladı. Bu eser, sanatın sadece fiziksel bir sahneyi değil, aynı zamanda bir tüm atmosferi yakalayabileceğinin önemli bir örneğidir; izleyicileri, ışığın ve göksel ihtişamın huzurlu kollarına kısa bir süreliğine girmeye davet eder. Monet'in ışık ve madde arasındaki etkileşime olan tutkusu, sanatçının vizyonunu ve doğal dünyayla derin bağını ortaya koymaktadır.