Αυτή η γεμάτη συναισθήματα θαλάσσια σκηνή μεταφέρει τον θεατή στην καρδιά μιας πολυσύχναστης βενετσιάνικης αποβάθρας κάτω από έναν σκοτεινό ουρανό. Η δεξιοτέχνης πινελιά του καλλιτέχνη αιχμαλωτίζει ένα περίπλοκο παιχνίδι φωτός και σκιάς, με σκοτεινά, σχεδόν απειλητικά σύννεφα πάνω και μια απαλό φως που αναδύεται στον ορίζοντα, όπου απομακρυσμένοι τρούλοι και καμπαναριά εμφανίζονται σαν φαντάσματα. Η διαγώνια προοπτική της σύνθεσης τραβά το βλέμμα από το προσκήνιο — όπου οι μορφές κινούνται — προς τον απομακρυσμένο χώρο με τους ψηλούς ιστούς και τις σημαίες που κυματίζουν σε ελλιμενισμένα πλοία, αποδεικνύοντας το διαρκές θαλάσσιο πνεύμα της Βενετίας.

Η παλέτα είναι πλούσια και γήινη, κυριαρχείται από βαθιά ώχρες, απαλούς μπλε τόνους και καταιγιστικά γκρίζα που προκαλούν αίσθηση έντασης και ζωντάνιας. Η αντίθεση μεταξύ του σκιασμένου προσκηνίου και του φωτεινού φόντου ενισχύει το ατμοσφαιρικό βάθος και τη συναισθηματική επιρροή· σχεδόν μπορεί κανείς να ακούσει τους ψιθύρους του πλήθους και τις τριγμούς των ιστίων. Ιστορικά, ο πίνακας ζωντανεύει μια πόλη όπου το νερό και η πέτρα συγκλίνουν, καταγράφοντας τόσο τους συνηθισμένους πολίτες όσο και την αρχιτεκτονική μεγαλοπρέπεια σε μια στιγμή παγωμένη στον χρόνο. Αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της παράδοσης plein air συνδυασμένης με ρομαντικό ρεαλισμό, όπου η διάθεση υπερισχύει της απλής αναπαράστασης.