Bu canlı sahnede bahçe renklerle patlıyor, sadece bitkileri değil, aynı zamanda huzurun gerçek ruhunu da aydınlatıyor. Yoğun yeşiller arka planda hakimiyet kuruyor ve canlı yapraklar arasından süzülen güneş ışığı, yumuşak toprağa eğlenceli desenler yansıtıyor. Bu muhteşem sarı tonu, yazın sonunu belirten bir renktir, ortamı sıcaklıkla dolduruyor ve sanki bir düşteymiş gibi görünen bir figürü—zengin bir çevre içinde zarifçe yürüyen bir kadını sarıyor.

İki boyutlu dünya Monet'in kendine özgü fırça vuruşlarıyla şekil alıyor: gevşek ve duygusal, izleyici için neredeyse hissedilebilir bir hareket hissi yaratıyor. Çiçekler hayat buluyor; özellikle zarif, yüksek holihoşlar ve beyaz delphiniumlar, sahnede neşeli ünlemler gibi yükseliyor. Kadının kıyafeti narin fakat bir parça bulanık; sanki zaman kendisi akıp gidiyor gibi. Sepeti, düşünceli bir yürüyüş içinde nazik bir niyeti öneriyor. Bu gibi sahneler izleyicilere yankılanıyor, basit zevklerin özlemini uyandırıyor—doğanın kollarında bulunan güzellik, huzurlu anların neşesi ve çiçeklerle çevrili olmanın huzurlu mutluluğu.