Bu sanat eseri, Vincent'in ilham ve arkadaşlık bulduğu ikonik 'Sarı Ev'i sergileyen Arles'deki sakin ama canlı bir sokak manzarasını yakalar. İnce fırça darbeleri, sizi huzurlu bir ana transport eden neredeyse havsalı bir kalite yaratır; sıcak renklerle boyanmış göz alıcı evler, batmakta olan güneşin ışığında parlamaktadır; gökyüzü ise toprak tonlarının canlı darbeleriyle dönerken hareket etmektedir. Van Gogh’un kompozisyonunda güzel bir denge vardır—yumuşak ve kıvrımlı yol, bakışları sahneye çekiyor; izleyenleri zihinsel olarak bu görüntüyü dolaşmaya davet ederken, figürler ileriye doğru yürüyor; gündelik aktivitelerine dalmışlar gibi görünse de, bu huzur anında hayat dolu ve enerjik gibi görünüyor.

Renk paleti, sıcaklık ve tanıdıklık uyandıran yumuşak sarılar ve kahverengilerle hakimdir; ışık ve gölge arasındaki dinamik etkileşim, gökyüzüne doku katmakta; Van Gogh’un duygusal durumuyla ilgili etkileyici bir ritim yaratılmaktadır—sakin üstünün altında bir karmaşa vardır. Tarihsel bağlam da burada önemli bir rol oynamaktadır; Sarı Ev, Van Gogh’un sanatçıların ütopik bir topluluğu vizyonunu temsil etmiştir. Her fırça darbesi, onun bağlantı kurma ve aidiyet arzusunun hikayesini fısıldar. Bu nedenle, manzara Arles’i cazip kılmasına rağmen, Van Gogh’un içsel çalkantısını ve özlemlerini yansıtmaktadır; bu sanat eserine önemli bir duygusal anlam kazandıran bir derinlik verir.