Bu büyüleyici eserde, izleyici kendini bir yeşil bahçe manzarasında çekilmiş buluyor; sanki doğanın uyumlu fısıldamaları arasında duruyormuş gibi. Derin yeşil tonlar ve canlı çiçek renkleri etkileyici bir dansla harmanlanıyor ve bir yaz öğleden sonrasının neşeli ruhunu çağrıştırıyor. Monet'in belirgin fırça tekniği burada tamamen sergileniyor; her fırça darbesi duyguyla dolu, çiçeklerin ve yaprakların varlığını değil, duygusal bir anıyı ya da geçmişte yakalanmış bir anı da öneriyor. Renklerin büyüleyici birleşimi, formların önerildiği, değil de tanımlandığı gibi hisseden, hafif bir rüzgarın yaprakları sallıyormuş gibi rüya gibi bir kalitede ortaya çıkıyor.

Kompozisyon boyunca göz hareket ederken, gözler uzaklardaki eve yönlendiriliyor, etrafındaki doğanın cömertliğiyle kısmen örtülmüş. Bu nazik dahil olma, yapay çevreyle doğal çevre arasındaki derin bir bağlantıyı çağrıştırıyor; insan yapımı yapı, canlı bahçe tarafından sarmalanmış — belki de sarılmış — gibi görünüyor. Renkler yumuşak ama çarpıcı, pastel ve daha koyu tonlar bir araya gelerek huzur ve nostaljiyi uyandıran sakin bir atmosfer oluşturuyor. Bu resim, gündelik çevremizde bulunan basit güzellikleri hatırlatıyor ve izleyiciye yalnızca önündeki manzarayı değil, aynı zamanda bu kadar büyüleyici manzaralarda kendi deneyimlerini de düşünme fırsatı sunuyor.