Σε αυτό το συναρπαστικό έργο, ο θεατής νιώθει να τον τραβάει μια πολυτελής εικόνα κήπου, σαν να στέκεται στο μέσο των αρμονικών ψιθύρων της φύσης. Οι βαθιές πράσινες αποχρώσεις και οι ζωντανές ανθοφορίες περιστρέφονται σε έναν μαγευτικό χορό, προκαλώντας το χαρούμενο πνεύμα ενός καλοκαιρινού απογεύματος. Η τεχνική των πινελιών του Μονέ είναι εδώ πλήρως εκτεθειμένη, κάθε πινελιά γεμάτη συναισθήματα, υποδηλώνοντας όχι μόνο την παρουσία λουλουδιών και φύλλων, αλλά και μια συγκινητική ανάμνηση ή μια φευγαλέα στιγμή που έχει αποτυπωθεί στο χρόνο. Η μαγευτική συγχώνευση χρωμάτων δημιουργεί μια σχεδόν ονειρική ποιότητα, όπου οι μορφές προτείνονται παρά ορίζονται, όπως μια απαλή αύρα που κινεί το φύλλωμα.

Καθώς το βλέμμα περνά μέσα από τη σύνθεση, τα μάτια οδηγούνται προς το μακρινό σπίτι, το οποίο είναι μερικώς κρυμμένο από την υπερπληθώρα της φύσης γύρω του. Αυτή η ήπια ενσωμάτωση ξυπνά μια βαθιά σύνδεση μεταξύ του κατασκευασμένου περιβάλλοντος και του φυσικού του αντίκτυπου· η δομή που κατασκευάστηκε από τον άνθρωπο φαίνεται να είναι περιτριγυρισμένη - ίσως ακόμη και αγκαλιασμένη - από τον ζωντανό κήπο. Τα χρώματα είναι απαλά αλλά εξέχοντα, με παστέλ και πιο σκούρους τόνους να συγχωνεύονται αρμονικά δημιουργώντας μια ήρεμη ατμόσφαιρα που προκαλεί ηρεμία και νοσταλγία. Αυτή η εικόνα χρησιμεύει ως υπενθύμιση της απλής ομορφιάς που βρίσκεται στο καθημερινό μας περιβάλλον, επιτρέποντας στον παρατηρητή να σκεφτεί όχι μόνο τη σκηνή μπροστά του, αλλά και την προσωπική του εμπειρία σε τόσο μαγευτικά τοπία.