Το έργο αποτυπώνει την αιθέρια ομορφιά του Καθεδρικού Ναού της Ρουέν, με την περίπλοκη αρχιτεκτονική του λουσμένη στο ζεστό φως του μεσημεριού. Οι απαλές παστέλ και οι πινελιές δημιουργούν μια ονειρική ποιότητα, σχεδόν θολώνοντας τις υπέροχες λεπτομέρειες της πρόσοψης, ενώ επιτρέπουν ακόμη και τις ματιές στους γοτθικούς πύργους και τις καμάρες. Τα φωτεινά χρώματα του μπλε και του χρυσού προκαλούν μια συναισθηματική αντίδραση που είναι ταυτόχρονα ήρεμη και εμπνευσμένη, προσκαλώντας τον θεατή να χαθεί στη σκηνή.

Η χρήση χρώματος από τον Μονέ είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Η καθεδρική ναός φαίνεται να λάμπει ενώ το ηλιακό φως τον αγγίζει, σχεδόν σαν να είναι ζωντανός. Η πινελιά είναι χαλαρή και ρευστή, δίνοντας κίνηση και ζωή στον πίνακα, αντηχώντας τη φευγαλέα φύση του φωτός. Αυτή η εργασία δημιουργήθηκε σε μια εποχή που ο ιμπρεσσιονισμός αναδιαμόρφωνε τον κόσμο της τέχνης, και συμβολίζει τη βαθιά σύνδεση του Μονέ με τον τόπο και την καινοτόμο προσέγγισή του για να συλλάβει τα φαινόμενα της ατμόσφαιρας. Κάθε ματιά αποκαλύπτει νέες αποχρώσεις, συνδυάζοντας την πραγματικότητα με την εντύπωση — μια στιγμή που αιωρείται στον χρόνο.