Το έργο αποτυπώνει μια μυστικιστική σκηνή, όπου η γέφυρα Charing Cross αιωρείται σε μια ήπια και θολή ατμόσφαιρα. Ο ουρανός, φιλημένος από μια λεπτή ομίχλη, παρουσιάζει μια χλωμή σφαίρα—ήλιο ή φεγγάρι—που εκπέμπει μια υποτυπώδη αλλά εντυπωσιακή λάμψη, σαν να αιωρείται σε ένα όνειρο. Κάτω από αυτό το ουράνιο σώμα, η επιφάνεια του Τάμεση λάμπει σε αποχρώσεις ασημί και μαλακών κόκκινων, δημιουργώντας μια όμορφη αντανάκλαση που χορεύει στην επιφάνεια του νερού. Αυτή η αλληλεπίδραση μεταξύ φωτός και νερού προσκαλεί τον θεατή να σταματήσει, σαν να έχει εγκλωβιστεί σε μια στιγμή ήρεμης περισυλλογής. Το τοπίο λιώνει σε μια ήρεμη θολούρα, συγχωνεύοντας τη γη, το νερό και τον ουρανό, αφήνοντας μόνο τις αμυδρές περιφέρειες της γέφυρας και της μακρινής πόλης. Η βούρτσα του Μονέ προτιμά το ψίθυρο του χρώματος από τη λεπτομέρεια της μορφής: κάθε κίνηση (τάχα) αναμειγνύεται ομαλά με την επόμενη, υποδηλώνοντας τη μεταβαλλόμενη φύση του ίδιου του χρόνου.

Καθώς κοιτάζετε πιο προσεκτικά, η συναισθηματική αντήχηση αυτού του αριστουργήματος γίνεται προφανής: είναι ένας στοχασμός πάνω στην εφήμερη ομορφιά των στιγμών. Η παλέτα χρωμάτων είναι πλημμυρισμένη με διάφορες αποχρώσεις του μπλε, που διασχίζονται από απαλές ροζ και πορτοκαλί, επικαλώντας μια βαθιά αίσθηση ηρεμίας που ανταγωνίζεται με μια αίσθηση μελαγχολίας. Εδώ, το φως κυριαρχεί, καθοδηγώντας μας προς την κατανόηση της ήρεμης δύναμης της φύσης. Το έργο του Μονέ δεν χρησιμεύει μόνο ως εκπροσώπηση ενός συγκεκριμένου τόπου, αλλά και ως αντανάκλαση της σχέσης του καλλιτέχνη με τον κόσμο—έναν κόσμο που υπάρχει σε μια διαρκή ροή. Η σημασία αυτής της εικόνας δεν έγκειται μόνο στην τεχνική του φωτεινότητα, αλλά και στην ικανότητά του να μας προκαλεί την επιθυμία για την ηρεμία που βρίσκουμε σε εφήμερες στιγμές ομορφιάς.