Σε αυτό το εκφραστικό έργο, ο θεατής βυθίζεται σε ένα ήρεμο αλλά ταυτόχρονα ανατρεπτικό τοπίο, που καθορίζεται από την λεπτή αλληλεπίδραση φωτός και νερού. Η σκηνή απεικονίζει μια πλημμυρισμένη περιοχή, γεμάτη από μαλακούς τόνους μπλε και γκρι - μια παλέτα που ενσωματώνει την ηρεμία της φύσης, αλλά και υποδεικνύει τη μελαγχολία που σχετίζεται με τις πλημμύρες. Τα δέντρα, φαντάσματα και αέρινες υπάρξεις, αναδύονται από τα ήσυχα νερά σαν φαντάσματα, οι μορφές τους είναι ταυτόχρονα οικείες και μυστήριες. Κάθε πινελιά μεταφέρει έναν λεπτό χορό ανάμεσα στην πραγματικότητα και την εντύπωση, σαν να μας προσκαλεί ο Μονέ να νιώσουμε την ουσία της στιγμής αντί να τη δούμε. Το φως διηθήσει μέσα από την ομίχλη, δημιουργώντας μια ονειρώδη ατμόσφαιρα που γοητεύει τον θεατή, προκαλώντας συναισθήματα συμπάθειας τόσο για την ομορφιά όσο και για την εύθραυστη φύση των τοπίων μας.

Η σύνθεση είναι άψογα ισορροπημένη. Η οριζόντια κίνηση του νερού αντιτίθεται στην κατακόρυφη διάσταση των δέντρων που πλαισιώνουν τη σκηνή. Αυτή η ένταση δημιουργεί έναν ελκυστικό ρυθμό, ισορροπημένο από τις απαλές διαχύσεις χρώματος που ποικίλλουν σε ένταση μέσα σε όλο το καμβά. Το ιστορικό πλαίσιο παίζει επίσης σημαντικό ρόλο εδώ. Ζωγραφισμένο στο Ζιβερνί, το σπίτι και τον κήπο του Μονέ, αυτό το έργο αποτυπώνει την αγάπη του για τον φυσικό κόσμο και την καινοτόμο προσέγγισή του για να την απαθανατήσει. Σε μια εποχή όπου ο ρεαλισμός ήταν η κυρίαρχη μορφή τέχνης, η τεχνική του Μονέ αναδεικνύεται ως μια σημαντική παράκαμψη προς την αφαίρεση, τονίζοντας τη διάθεση και την αίσθηση πάνω από την ακριβή λεπτομέρεια. Αυτό το έργο αποτελεί μια όμορφη μαρτυρία της τεχνικής του ικανότητας και της συναισθηματικής του βάθους, δείχνοντάς μας ότι ακόμη και στην ηρεμία, η φύση μεταφέρει ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων.