Dzieło to uchwyca mistyczną scenę, w której Most Charing Cross unosi się w delikatnej, mgławicowej atmosferze. Niebo, muskane przez delikatną mgłę, prezentuje blade orb—słońce lub księżyc—emitujące subtelne, ale efektowne światło, jakby unosiły się we śnie. Poniżej, powierzchnia Tamizy błyszczy srebrnymi i łagodnymi czerwonymi tonami, tworząc piękne odbicie, które tańczy na wodzie. Ta interakcja między światłem a wodą zaprasza widza do zatrzymania się, jakby utkwił w momencie spokojnej kontemplacji. Krajobraz topnieje w spokojnej mgiełce, łącząc ląd, wodę i niebo, pozostawiając jedynie słabe kontury mostu i dalekiego miasta. Pędzel Moneta preferował subtelne szepty koloru nad precyzyjnymi kształtami; każdy ruch pędzla gładko łączy się z następnym, sugerując przemij nature czasu.

Patrząc głębiej, emocjonalna rezonans tego arcydzieła staje się oczywista; to medytacja nad efemeralną urodą chwil. Paleta kolorów wypełniona jest różnymi odcieniami niebieskiego, przeplatanymi delikatnymi różami i pomarańczami, wywołując głębokie poczucie spokoju z domieszką melancholii. Tutaj światło rządzi najwyżej, prowadząc nas do zrozumienia cichej mocy natury. Dzieło Moneta nie służy tylko jako reprezentacja konkretnego miejsca, ale także jako refleksja nad relacją artysty ze światem—światem, który istnieje w ciągłej ewolucji. Znaczenie tego obrazu tkwi nie tylko w jego technicznej niezwykłości, lecz także w jego zdolności do wzbudzania w nas pragnienia spokoju, które odnajdujemy w efemeralnych momentach piękna.