Obraz natychmiast przywołuje poczucie rustykalnego spokoju; scenę codziennego życia rozgrywającą się nad łagodnie płynącą rzeką. Dwa skromne domostwa, których dachy sugerują fakturę strzechy lub szorstkich płytek, gnieżdżą się wśród bujnej zieleni, wskazując na życie bliskie naturze. Pociągnięcia pędzla tańczą po płótnie, nadając liściom żywą, niemal iskrzącą jakość, jak gdyby delikatny wiatr nieustannie szeleszczał liśćmi.

Na brzegu rzeki postacie - być może praczki, jak sugeruje tytuł - są pochylone, zaangażowane w codzienne obowiązki. Ich formy są uproszczone, ale są przepełnione poczuciem celu. Sama woda, oddana płynnymi, teksturowanymi pociągnięciami, odbija stonowane odcienie nieba, co pięknie kontrastuje z cieplejszymi odcieniami ziemi i budynków. Panuje atmosfera spokoju, podkreślona subtelną grą światła i cienia, które przesączają się przez drzewa.