Αυτή η συγκινητική σκηνή αποτυπώνει την ήρεμη αναχώρηση των γόνδολων από μια σκιασμένη αποβάθρα, με τη σιωπηλή μεγαλοπρέπεια της Βενετίας να απλώνεται κάτω από έναν απαλό λυκόφως ουρανό. Η σύνθεση ισορροπεί επιδέξια τις σκοτεινές, επιμηκυμένες σιλουέτες των κτιρίων και των γόνδολων με τη γαλήνια λάμψη του λυκόφωτος, συνδυάζοντας απαλά κίτρινα, μπλε και γκρι χρώματα. Η τεχνική του ζωγράφου καλεί τον θεατή να εστιάσει στις λεπτομέρειες — τη θολή αντανάκλαση του νερού που αντανακλά αμυδρό φως, τον μακρινό τρούλο που αναδύεται μέσα από την ομίχλη και το επιβλητικό καμπαναριό που αγκυροβολεί τον ορίζοντα. Η ατμόσφαιρα ψιθυρίζει αποχωρισμό, μοναξιά και τους ήρεμους ρυθμούς της ζωής δίπλα στο νερό.

Με μια δεξιοτεχνία στο φως και την ατμόσφαιρα, το έργο απορρίπτει την καθαρότητα για χάρη ενός διακριτικού ομίχλης που μαλακώνει την αρχιτεκτονική της Βενετίας και θολώνει τα περιγράμματα σε μια αρμονική ολότητα. Η χρωματική παλέτα, κυριαρχούμενη από τόνους του λυκόφωτος, προκαλεί τόσο τη ζεστασιά που απομένει από την ημέρα όσο και τη δροσιά της νύχτας, προκαλώντας μια απαλή νοσταλγία. Στο ιστορικό πλαίσιο, τέτοιες όψεις τιμούν τη Βενετία όχι μόνο ως εμπορική πόλη, αλλά και ως τόπο όπου οι θαλάσσιες μεταφορές καθόρισαν τον ρυθμό της ζωής — αποτυπωμένο εδώ με ρομαντική αλλά συγκρατημένη πινελιά που υπαινίσσεται τη σιωπηλή ομορφιά των καθημερινών στιγμών.